Τον απολαμβάνουμε μέσα από τη συχνότητα της ΕΡΤ..
Ασχολείται με την αθλητική δημοσιογραφία εδώ κι 25 χρόνια, παρά τις σπουδές του στο Τμήμα Ηλεκτρολόγων-Μηχανικών & Μηχανικών Η/Υ (Πολυτεχνική Σχολή ΑΠΘ). Μεταξύ άλλων, έχει εργαστεί για εφημερίδες (Μακεδονία-Θεσσαλονίκη), ραδιόφωνα (Σπορ FM, Μετρόπολις, Δημοτικό ραδιόφωνο Θεσσαλονίκης) καθώς και ξένες ιστοσελίδες, πάντα για ποδόσφαιρο (Soccer365.com, Goal.com, InsideWorldFootball.com) και με το AlJazeera.com για την εθνική Ελλάδας, στο ΠΚ ’14.
Ο Πάνος Μπλέτσος σε μία συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης μιλά αποκλειστικά στο MediaDay!
Αναλυτικά όσα είπε ο έμπειρος δημοσιογράφος:
Πως επιλέξατε να ακολουθήσετε τον δρόμο της αθλητικής δημοσιογραφίας; Ήταν ένα όνειρο σας ήδη από την παιδική ηλικία;
«Όχι, δε θα τό ‘λεγα. Ήμουν από εκείνους που δεν είχαν μία ξεκάθαρη επαγγελματική στόχευση μεγαλώνοντας. Ήξερα τι δε θα γινόμουν – δε θα μπορούσα να γίνω γιατρός ή δικηγόρος, π.χ. Είχα, βέβαια, από μικρός την παράξενη συνήθεια να κρατάω αθλητικό αρχείο, κυρίως με ξένο ποδόσφαιρο, αποκόμματα εφημερίδων, περιοδικά, άλμπουμ της Panini, ό,τι σχετικό έπεφτε στα χέρια μου. Όταν ήμουν στο πτυχίο, στο Πολυτεχνείο, άνοιξε το πρώτο (στη Θεσσαλονίκη) ιδιωτικό ΙΕΚ Αθλητικής Δημοσιογραφίας, με πολλά μεγάλα ονόματα να διδάσκουν. Ε, πήγα κι εκεί και μετά όλα πήραν τον δρόμο τους».
Σας παρακολουθούμε μέσα από τη συχνότητα της ΕΡΤ. Είστε ευχαριστημένος από αυτή τη συνεργασία;
«Είμαι στην ΕΡΤ είκοσι χρόνια τώρα. Την αγαπούσα ήδη ως τηλεθεατής, άλλωστε με την ΕΡΤ και μόνο μεγάλωσε η γενιά μου. Την αγαπώ ακόμη περισσότερο πια, έζησα τόσα πράγματα, γνώρισα και συνεργάστηκα με τόσους ανθρώπους που εκτιμώ, θεωρώ τιμή μου να εργάζομαι για τον μεγαλύτερο οργανισμό ΜΜΕ στην Ελλάδα. Αλλά είμαι απ’ τη φύση μου απαιτητικός και θα ήθελα να τη δω να πετυχαίνει περισσότερα και καλύτερα πράγματα. Είναι γίγαντας η ΕΡΤ, αλλά δεν έχει φτάσει ακόμη στο ύψος της».
Πώς είναι μια τυπική μέρα ενός αθλητικού δημοσιογράφου; Ποιο είναι το
πιο απαιτητικό πράγμα στον χώρο αυτό;
«ΟΚ, αυτό ποικίλλει ανάλογα με το τι ακριβώς είναι η βασική σου δουλειά – εφημερίδα, ραδιόφωνο, τηλεόραση, ιστοσελίδα, λίγα απ’ τα παραπάνω, όλα τα παραπάνω. Το πιο απαιτητικό, πέρα απ’ την πίεση του χρόνου, είναι η συνέπεια στην αλήθεια και ο σεβασμός στους πρωταγωνιστές των σπορ – και βέβαια στο κοινό».
Τι ομάδα υποστηρίζεις και τι ρόλο παίζει στη δουλειά σου; Είναι καλό να ξέρει ο κόσμος τι ομάδα υποστηρίζει ο δημοσιογράφος;
«(Χαμόγελο) Κοίταξε, γενικά δεν κρύβω τις προτιμήσεις μου. Άλλωστε, όλοι μεγαλώσαμε πηγαίνοντας σε κάποιο γήπεδο, Τετάρτη – Κυριακή, όπως και οι πολιτικοί συντάκτες, π.χ., κάτι ψηφίζουν. Αλλά δε το διατυμπανίζω κιόλας, όχι μόνο επειδή θεωρώ ότι αυτή η ερώτηση αλλάζει όλη την ατζέντα της συζήτησης, αλλά και επειδή νομίζω ότι μπορώ μια χαρά να κάνω τη δουλειά μου όσο πιο σοβαρά μπορώ και να βλέπω την αγαπημένη μου ομάδα με την παρέα μου στον ελεύθερο χρόνο μου. Sorry για τη διπλωματική απάντηση, αλλά έτσι τα βλέπω τα πράγματα».
Γενικότερα, πιστεύετε ότι ένας αθλητικός δημοσιογράφος, πρέπει να αποκαλύπτει τα οπαδικά του αισθήματα προς το φίλαθλο κοινό που απευθύνεται; Σε τι βαθμό θεωρείτε ότι επηρεάζει την κρίση του Έλληνα φιλάθλου;
«Σε ό,τι αφορά εμένα προσωπικά, νομίζω ότι απάντησα ήδη. Νομίζω ότι σε συντριπτικό ποσοστό ο Έλληνας φίλαθλος κρίνει, και εκ των προτέρων και… εκ των υστέρων, τη δουλειά καθενός από εμάς απ’ την ομάδα που τυχαίνει (επειδή τυχαίο είναι) να υποστηρίζει κανείς. Έχουμε φτάσει σε σημείο να αμφισβητούμε ακόμη και ρεπόρτερ ομάδων, για τους οποίους θα ήταν ως έναν βαθμό και απόλυτα λογικό να είναι και fans των ομάδων αυτών. Με στεναχωρεί, αλλά δυστυχώς έτσι είναι. Η Αμάντα Ντέιβις, π.χ., μπορεί να δηλώνει ευθαρσώς στο CNN World Sport ότι υποστηρίζει τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Κανένα θέμα. Εδώ, δυστυχώς, είμαστε πολύ μακριά απ’ αυτό. Και είναι μια κατάσταση που συντηρείται κι απ’ τις δυο πλευρές. Κρίμα».
Υπάρχει κάποιος άνθρωπος που θαυμάζετε πολύ και γιατί;
Αν εννοείς από τον δικό μου επαγγελματικό χώρο, μπορώ πολύ εύκολα να σου πω ότι πάντα μου προκαλούσε δέος ο Γιάννης Διακογιάννης. Νομίζω ότι δε χρειάζεται να εξηγήσω τα γιατί, ένας και μοναδικός. Έχω να το λέω ότι έκανα ραδιοφωνική περιγραφή με Γιάννη Διακογιάννη στον σχολιασμό, δίπλα μου. Δε γίνονται αυτά! Γενικότερα, έχω πολύ ψηλά ανθρώπους της υποκριτικής και κυρίως της μουσικής. Όπως ο Μπρους Ντίκινσον, ο frontman των Iron Maiden, για παράδειγμα. Αυθεντικός, με προσωπικότητα, επιρροή στη ροκ μουσική επί δεκαετίες, πολυπράγμων, αλλά και μαχητής της ζωής.
Υπήρξαν φορές που ο χώρος των ΜΜΕ σας απογοήτευσε;
«Ως αναγνώστη, ακροατή, τηλεθεατή, καθημερινά, χα, χα! Ως επαγγελματία, νομίζω ότι γενικά οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ δεν αντιμετωπίζονται με τον δέοντα σεβασμό στην προσωπικότητα και στο έργο τους – και αναφέρομαι σε εργοδότες. Πολύ υψηλή ανεργία, εργασιακές σχέσεις που χειροτερεύουν αντί να βελτιώνονται κλπ».
Στην μέχρι σήμερα πορεία σας στον χώρο, θα μπορούσατε να κατονομάσετε μια ξεχωριστή για εσάς εμπειρία;
«Αναμφίβολα όταν ο Δημήτρης Χατζηγεωργίου, σχεδόν χωρίς καν να με γνωρίζει προσωπικά, μου έδωσε την ευκαιρία να ζήσω ως sportcaster την εμπειρία του UEFA Euro 2012, σε Ουκρανία & Πολωνία. Έμεινα 15 μέρες στο πανέμορφο Γκντανσκ, περιέγραψα μεταξύ άλλων live αναμέτρηση Ισπανίας-Ιταλίας για τους ομίλους, ζευγάρι που στην πορεία αναμετρήθηκε και στον τελικό, αλλά και τον προημιτελικό της Ελλάδας με τη Γερμανία, το σημαντικότερο ματς της εθνικής μας μετά το έπος του 2004. Αξέχαστη εμπειρία».
Γιατί θα συμβουλεύατε ένα νέο να γίνει δημοσιογράφος και γιατί όχι;
«Τα «Γιατί όχι» είναι πολλά, κάποια από αυτά τα ανέφερα ήδη. Ανεργία, φτωχές εργασιακές συνθήκες, γίνεσαι εύκολα δακτυλοδεικτούμενος, δύσκολα ωράρια. Δε θα ήθελα να μιλήσω γενικά για τη δημοσιογραφία εδώ, αλλά σε ό,τι αφορά το αθλητικό ρεπορτάζ, μπορώ μόνο να πω «Αν παθιάζεσαι μαζί του, κάν’ το». Εγώ αυτό έκανα. Το πάθος μου επάγγελμα».
Αν προτείνατε μια νέα εκπομπή στο κανάλι, τι θεματολογίας θα ήταν;
«Α, εδώ είναι πολύ εύκολη η απάντηση! Μουσική. Κατά προτίμηση, ξένη. Ακόμη προτιμότερο, μόνο ροκ!»
