Ξεχώρισε για την ευαισθησία του, τον πλούσιο ψυχικό του κόσμο και συγκίνησε άπαντες η ιστορία επιβίωσης του Αφγανού μάγειρα, Ζαχίρ Γιαβανί από το Masterchef, που ήρθε μετανάστης στην Ελλάδα και πλέον σκοτώνονται μαγαζάτορες να τον έχουν στις κουζίνες τους.
Στο Mediaday μιλάει για την πείνα που έχει βιώσει σε μία ξένη πατρίδα μην έχοντας χρήματα στις τσέπες του, το Masterchef που τον ανέδειξε κι άλλο, τον Κύπριο Σταυρή που βλέπει νικητή, τον κορονοϊό και εύχεται να μην ζήσουμε εποχές φτώχειας τους επόμενους μήνες και το street food που θα βάλει ο κόσμος στην ζωή του, μη έχοντας πολλά χρήματα.
Ζαχίρ, πότε κατάλαβες ότι η μαγειρική θα παίξει τον πιο ουσιαστικό λόγο στη ζωή σου;
“Κατάλαβα ότι η μαγειρική θα παίξει ουσιαστικό λόγω στη ζωή μου όταν πείνασα που ήμουνα μικρός, σε ξένες χώρες που ήταν δύσκολο να επιβιώσω. Έτσι μου άρεσε πάρα πολύ το φαγητό. Σκεφτόμουν ότι είναι πολύ σημαντικό το να ξέρεις να μαγειρεύεις, να τρως. Η μαγειρική και το φαγητό παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή και τον οργανισμό μας”.
Μας έρχεσαι από το Αφγανιστάν.Μίλησε μας για την ιστορία σου και πως βρέθηκες στην Ελλάδα;
“Ασχολήθηκα με την κουζίνα λίγο στο Ιράν. Στην αρχή δούλευα στην οικοδομή και μετά βρήκα δουλειά σε ένα σπίτι που είχαν οι εν λόγω άνθρωποι 5-6 εταιρίες, καθάριζα, έπλενα. Όταν μαγείρευε η γυναίκα του αφεντικού εγώ ήμουνα δίπλα της, βοηθούσα και έτσι ξεκίνησα να μαγειρεύω. Ξέρω να μαγειρεύω πέρσικα φαγητά, ήμουν 3 χρόνια εκεί. Έπειτα έμαθα και μαγείρευα εγώ για την οικογένεια.
Όταν ήρθα στην Ελλάδα, στην αρχή ήταν πολύ δύσκολο να ασχοληθώ με την μαγειρική δεν ήξερα την γλώσσα, κάποιον να με βοηθήσει. Πριν μπω στην σχολή έπρεπε να μάθω την γλώσσα, τα ελληνικά. Δεν είχα λεφτά να πληρώσω. Έκανα ένα χρόνο λύκειο, πήρα το απολυτήριο.
Από το λύκειο το χαρτί πρέπει να είχες μέσο όρο 14, εγώ είχα 12,7 δε με έπαιρναν, και με τα χίλια ζόρια πέρασα στην σχολή μαγειρικής. Από το 2009 ασχολούμαι επαγγελματικά σαν μάγειρας στην Ελλάδα. Πάντα είχα ένα όνειρο να σπουδάσω, να μορφωθώ σαν άνθρωπος. Όλοι αυτοί οι κίνδυνοι που πέρασα δεν με λύγισαν για να έρθω στην Ελλάδα και είπα “ή θα μείνουν Ζαχίρ τα κοκαλάκια σου εδώ στην θάλασσα ή στα βουνά ή θα καταφέρεις να σπουδάσεις, να πας σχολείο. Το μεγάλο μου όνειρο και σχέδιο είναι να μάθω να γράφω και να μιλάω σωστά ελληνικά, την μητρική μου γλώσσα”.
Ξεχώρισες τον Παντελή Βούρο και το ίδιο και αυτός. Πως νιώθεις που ένας σεφ της ποιότητας του Παντελή σου έδωσε μια θέση στην κουζίνα του;
“Ο Παντελής είναι εξαιρετικός άνθρωπος,ξεχωριστός. Μετά το παιχνίδι είχαν λήξει τα χαρτιά μου και δεν μπορούσα να πάω να δουλέψω, αν και είχα πολλές προτάσεις. Στην ουσία εγώ βοήθησα τον Παντελή, όχι αυτός εμένα γιατί εκείνο το καιρό έφευγε να κάνει την τηλεοπτική εκπομπή και δεν είχε έναν άνθρωπο εμπιστοσύνης να αφήσει στο μαγαζί του και μου είπε θέλω να έχω το κεφάλι μου ήσυχο, οπότε επειδή ήξερε τον χαρακτήρα μου με εμπιστεύτηκε”.
Το δικό σας Masterchef ήταν 90% και μαγειρική. Φέτος βλέπουμε το αντίθετο. Πως σου φαίνεται που η μαγειρική έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα;
“Το φετινό είναι λίγο πιο ριάλιτι από εμάς. Στο δικό μας, μας ενδιέφερε πιο πολύ το μαγειρικό κομμάτι, παρά να τσακωνόμαστε μεταξύ μας. Είχαμε μεγάλο ανταγωνισμό μεταξύ μας στο κομμάτι της μαγειρικής σίγουρα. Υπήρχαν και άτομα που είχαν τον εγωισμό “εγώ είμαι ο καλύτερος από όλους”, αλλά το σύνολο ήταν μάγειρες με καλούς χαρακτήρες. Δεν έχω τηλεόραση σπίτι, ούτε ίντερνετ να βλέπω όλα τα επεισόδια. Από ότι έχω δει στα social, βλέπω πολύ ότι τσακώνονται. Ήμασταν πολύ καλύτεροι από το φετινό Masterchef”.
Ποιος είναι ο δικός σου νικητής φέτος;
“Έχει γίνει επιστήμη τα τελευταία χρόνια η μαγειρική. Υπάρχουν άτομα που φτιάχνουν καλά πιάτα, αλλά πιο πολύ τους ενδιαφέρει να κατηγορήσουν ο ένας τον άλλον, να βάλουν τις ευθύνες αλλού και είναι κουραστικό όλο αυτό. Δεν έχει την τηλεθέαση που είχαμε εμείς. Είχαμε σπάσει ρεκόρ σε Ελλάδα και εξωτερικό. Μας αγαπήσαμε όλους μαγειρικά και σαν χαρακτήρες. Ημιτελικό θα πάει η Μαρία, ο Σταύρος και ο Σταυρής. Τελικό βλέπω στους δυο Σταύρους. Ο Σταυρής νομίζω θα το πάρει, ο Κύπριος. Κανείς δεν περίμενε τον Βαρθαλίτη στην δεκάδα και φτάνει τελικό!!!”.
Είχες ποστάρει “Αντίο κακοί άνθρωποι” για τις πυρκαγιές της Αυστραλίας. Είμαστε τελικά τόσο κακοί άνθρωποι;
“Χιλιάδες ζώα χάσανε την ζωή τους άδικα στην Αυστραλία. Εμείς οι άνθρωποι κάνουμε τόσο κακό σε αυτή την γη. Ήρθαμε σε αυτήν την γη και πρέπει να την προστατέψουμε όχι να την καταστρέφουμε. Καταστρέφουμε και τα όμορφα πλασματάκια με τις ενέργειες μας. Και με τον κορονοϊό τώρα σκοτώσανε πολλά αδέσποτα ζωάκια. Πολύ λυπηρό. Υπάρχουνε κακοί άνθρωποι δυστυχισμένοι. Λες πάω να φουντάρω, να δώσω τέλος στη ζωή μου να μην βλέπω τόσο κακία και ρατσισμό προς τα ζώα. Δεν θέλω να βλέπω τέτοιους ανθρώπους μπροστά στα μάτια μου. Είμαστε εγκληματίες ακόμα που βάζουμε φράχτες στα βουνά, στα δάση, είμαστε δολοφόνοι. Δεν έχω λόγια για όλα αυτά”.
Μετά τον κορονοϊό πως βλέπεις την κατάσταση στα εστιατόρια;
“Από την ημέρα που ήρθε αυτή η αρρώστια παγκοσμίως, είπα “εδώ ήτανε, τελειώσαμε”. Έκανε πληγή σε όλες τις εστίες, τουρισμό, παντού. Η μεγαλύτερη καταστροφή στην ιστορία των εστιατορίων. Τεράστιο άγχος, τρομοκρατήθηκε ο κόσμος. Θα φοβούνται αν ο διπλανός στο τραπέζι έχει κορονοϊό ή αν θα κολλήσουν ή έχουν ακόμα και τα φαγητά τον ϊό.
Θα έρθει φτώχεια, τεράστια ανεργία, θα πέσει πείνα. Μετά τον Αύγουστο θα έρθει πείνα πολύ, έτσι πιστεύω. Εύχομαι να μην φτάσουμε στο κομμάτι να κλέβει ο ένας τον άλλο, για να επιβιώσουν. Ξέρω πως είναι να πεινάς, να μην έχεις να δώσεις φαγητό στα παιδιά σου. Στην ανάγκη επιβίωσης, κανένας δεν έχει καθαρό μυαλό, κάνεις τα πάντα, ορμάς, εύχομαι να μην μας φτάσει ο ιός κανέναν άνθρωπο εκεί έξω σε αυτή την κατάσταση.
Πλέον πάμε για street food. Και ο εργοδότης μου μας λέει να μην βάζουμε δύσκολα φαγητά στο Σύνταγμα που δουλεύω, να δουλέψουμε με πιο εύκολα και φτηνά φαγητά για να ζήσει και ο κόσμος μιας και το κράτος δεν μπορεί να καλύψει τα πάντα”.
