Ο Λάκης Λαζόπουλος «έχασε» την Τασούλα Λαζοπούλου, τη μοναδική σύντροφο της ζωής του, η οποία πέθανε τον περασμένο Αύγουστο μετά από μάχη με τον καρκίνο. Κατά τη διάρκεια της θεραπείας της ήταν σιωπηρά δίπλα της και μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας ο γνωστός κωμικός, η κόρη τους, Μαριέλλη Λαζοπούλου, συγγενείς και φίλοι.
Σε πρόσφατη συνέντευξη που παραχώρησε στη «Real Life», ο Λάκης Λαζόπουλος μίλησε πρώτη φορά για τον χαμό της συζύγου του και αποκάλυψε πως αυτή την περίοδο ετοιμάζει ένα βιβλίο αφιερωμένο σε εκείνη.
«Δεν μου αρέσει να μοιράζομαι τα άσχημα συναισθήματα μου με τον κόσμο. Αυτή είναι μια απόφαση χρόνων που έχω πάρει: να μοιράζομαι μαζί του την τέχνη μου και τίποτα πέραν αυτού. Αυτό ήταν, άλλωστε, και ο λόγος που δεν πήγα τόσα χρόνια να σηκώσω τη σημαία και να πω «περνάω δύσκολα, σας παρακαλώ, σεβαστείτε το». Γενικά, όπως ξέρεις καλά κι εσύ, δεν είμαι «παρακαλετάκιας» σε οποιονδήποτε τομέα. Θέλω να σηκώνω το βάρος που μου αναλογεί κάθε φορά -το καλό ή το άσχημο- και έτσι κινούμαι πάντα. Προτίμησα να σωπάσω και μιλάω τώρα σε εσένα – μια εξαίρεση» ανέφερε ο γνωστός κωμικός.
«Έχω να σου αποκαλύψω ότι κράτησα σημειώσεις σε όλο αυτό το διάστημα, που θα κυκλοφορήσουν σε βιβλίο. Γράφω για όλη την πορεία των τριών χρόνων. Για τις αγωνίες, τις προσευχές, τους αγώνες, τις άγριες στιγμές, τις στιγμές της απόγνωσης και αυτές τις αισιοδοξίας. Γράφω πως δεν πρέπει κανείς να παραδίδει τα όποια, πως πρέπει να κοιτά μπροστά, να μην το βάζει κάτω, να κρατάω το χέρι των δικών του και να δυναμώνει από αυτούς, να προσπαθεί να μη χάνει το χιούμορ του, να παλεύει» συμπλήρωσε.
«Κάναμε χιούμορ μέχρι το τέλος. Όσο δύσκολα και να ήταν τα πράγματα. Το παν είναι να ξέρει ο ασθενής όλη την αλήθεια, οπως η Τασούλα, και να μάχεται παίρνοντας δύναμη από αυτούς που τον αγαπούν αληθινά» επεσήμανε σε άλλο σημείο της συνέντευξης, ενώ τόνισε: «Σαν μια αλήθεια για αυτό το βουνό που περάσαμε…».
Τέλος, ο Λάκης Λαζόπουλος εξομολογήθηκε: «Έπρεπε να διεκπεραιώσω ένα κομμάτι δουλειάς. Υπήρχαν στιγμές που δεν άντεχα άλλο. Έφευγα από την πρόβα, ταξίδευα στο εξωτερικό για τους εκεί γιατρούς και την εκεί θεραπεία, γύριζα άυπνος και εξοντωμένος, έπαιζα στην Επίδαυρο, έκανα «Τσαντίρι»… Ξέρεις, μέσα από αυτή τη διαδικασία, μέτρησα αλλιώς τα πράγματα. Τα είδα όλα από μία απόσταση. Και τότε φάνηκαν όλα τόσο μικρά μπροστά σε αυτό που αντιμετώπιζα».
