Ο Στέφανος Κυριακίδης ξεκίνησε τη γνωριμία του με το θέατρο από μικρή ηλικία αφού ο παππούς του φιλοξενούσε στο σπίτι του στο χωριό θεατρικά μπουλούκια. Μετά τη συνειδητοποίηση ότι αυτός είναι ο δρόμος του, ήρθαν οι σπουδές στο Εθνικό θέατρο. Στην μακρά του πορεία έχει συναντηθεί με περισσότερους από 120 ρόλους.
Μιλώντας στο Monopoli.gr ο Στέφανος Κυριακίδης αναφέρεται σε σταθμούς της καριέρας του, στον ρόλο του στην παράσταση «Τα Τελευταία Φεγγάρια» στο Θέατρο Coronet, αλλά και στα όσα απασχολούν σήμερα σε σχέση με το ελληνικό θέατρο.
Μια από τις κεντρικές θεματικές του έργου είναι και ο ηλικιακός ρατσισμός. Όσον αφορά το ελληνικό θέατρο παρατηρείται να υπάρχει;
Υπάρχει. Φοβάμαι, όμως, ότι υπάρχει και από τους μεγάλους προς τους μικρότερους. Απλώς έκαστος εφ’ ω ετάχθη, που λένε. Και καλό είναι οι γέροι να φεύγουμε σιγά σιγά, να δίνουμε χώρους στους νέους. Να μην κατσικώνεσαι σε μια καρέκλα και να παίζεις. Όχι. Πρέπει να έχεις και λίγο το μυαλό σου και ανθρώπους μιας κάποιας εμπιστοσύνης που θα σου πούνε «Στέφανε, νομίζω σταμάτα». Σίγουρα τώρα δεν αισθάνομαι έτσι. Αλλά αν ξεφύγω θα μου το πει ο στενός οικογενειακός μου κύκλος. Καταλαβαίνεις και εσύ τις δυνάμεις σου και μετράς. Αντέχεις; Δεν αντέχεις; Έπεσες κάτω; Καθάρισες. Λέω κρατήσου, το κάθε νέο παιδί θέλει τον χώρο του. Να ξέρουμε πότε να αποτραβιόμαστε και να ξέρουμε να μη ζητάμε και τα ρέστα μετά.
