Ο Ανδρέας Μικρούτσικος μίλησε αποκλειστικά στην εκπομπή «Ευτυχείτε» της Κατερίνας Καινούργιου για την επιστροφή του στην τηλεόραση με το Big Brother, για το πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισε, για τον γιο του Στέργιο αλλά και για τον χαμό του αγαπημένου του αδερφού, Θάνου Μικρούτσικου.
«Ποτέ δεν είχα πρόβλημα αυτοπεποίθησης, από την πρώτη στιγμή που βγήκα στην τηλεόραση. Είχα αποφασίσει πως θα μιλάω στον τηλεθεατή όπως μιλάω στον φίλο μου, όπως μιλάω στον δρόμο. Αυτό έκανα. Αν βάλεις όποια μορφή εκπομπής ή επικοινωνία και με ξέρεις και στον ιδιωτικό μου βίο, θα δεις ότι είμαι ένας και ο αυτός. Εσύ όταν βγαίνεις να ψωνίσεις έχεις τρακ ή αγωνία;».
Αναφορικά με τον ηλικιακό ρατσισμό είπε: «Εγώ με το που βγήκα και άρχισα να μονιμοποιούμαι στην τηλεόραση, η αγκαλιά μου ήταν πάντα ανοιχτή για τα νέα παιδιά. Πάντα πρότεινα νέους ανθρώπους. Το να φτάνουμε σε ένα είδος ρατσισμού, όπως το γνωστό βιβλίο «Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν», είναι σκληρό και απαράδεκτο».
Για το στοίχημα του Big Brother ο Ανδρέας Μικρούτσικος είπε: «Μπορεί να είσαι «πάνω» σαν τίτλος, αν η έννοια του παρουσιαστή είναι το «πάνω πάνω». Τότε τι είναι του αρχισυντάκτη; Εγώ μπήκα, δεν ξέρω αν ήταν η πίσω πόρτα, μπήκα σε ένα δικό μου πείραμα. Με την ιστορία του αδελφού μου και τη δική μου ιστορία μετά, που βρέθηκα να ασθενώ βαριά, ήταν ένα στοίχημα για μένα. Από εκεί που είδα ότι όλα τελειώνουν, βρέθηκα να κάνω μια συνέχεια στην τηλεόραση. Τώρα για το μέλλον ποιος ζει ποιος πεθαίνει…
Τι είπε για τον σάλο με τον Αντώνη Αλεξανδρίδη: «Συμφωνώ απόλυτα με τον σταθμό. Εκεί που διαφωνώ είναι πως ήθελα ο Αντώνης να είναι απέναντί μου και να του κάνω μια συνέντευξη. Θα ήμουν καταπέλτης, θα ήμουν πολύ σκληρός στα ερωτήματα αλλά θα του έδινα τη δυνατότητα να μας τα πει όλα, τα πάντα. Ώστε στα μάτια του τηλεθεατή, όπου το συλλογικό υποσυνείδητο που εκφράζει ο τηλεθεατής δεν λανθάνει, να αποκαλυφθεί πλήρως η ταυτότητα. Δεν κάνω τον έξυπνο αλλά ήταν ένας από τους παίκτες που είχα αντίρρηση στο να μπει.
Για την υγεία του αποκάλυψε: «Είχα υπερβολική στεναχώρια. Έπαθα πνευμονικό οίδημα, έχασα την αναπνοή μου. Με έσωσε ο γιος μου. Αν οι γιατροί δεν με περίμεναν απ’ έξω να με διασωληνώσουν, δεν θα είχα προλάβει. Αν ο γιος μου δεν είχε έρθει με 500 χλμ την ώρα δεν θα είχα προλάβει. Εγώ θυμάμαι να αποχαιρετώ τον μάταιο τούτο κόσμο με ένα παράπονο ότι είναι μικρή η ζωή. Ο Στέργιος είναι ο γιος μου, τα λέει όλα αυτό».
