Ο Άλκης Τσαβδαράς αποκαλύπτεται στο MediaDay!

Βρίσκεται στην Cosmote TV από το 2009. Μεταδίδει κυρίως τους αγώνες της Bundesliga, καθώς και ματς Champions Europa League κα. Είναι αρχισυντάκτης στο κανάλι HL του σταθμού, ενώ παράλληλα εργάζεται εδώ και 18 χρόνια σε διάφορες στοιχηματικές εφημερίδες και σάιτ. Και φυσικά…γράφει και αναλύει τις αγαπημένες του Γερμανίες (Α’ και Β’) στο www.foxbet.gr. Δεν είναι άλλος από τον γνωστό δημοσιογράφο Άλκη Τσαβδαρά ο οποίος μίλησε αποκλειστικά στο MediaDay!

Αναλυτικά όσα είπε:

Πως επιλέξατε να ακολουθήσετε τον δρόμο της αθλητικής δημοσιογραφίας; Ήταν ένα όνειρο σας ήδη από την παιδική ηλικία;

«Ναι, ήταν. «Κολλημένος» ειδικά με το ποδόσφαιρο, ήρθε σιγά-σιγά στο προσκήνιο η διάθεση για στατιστικά, για παρακολούθηση αγώνων, για ψάξιμο ποδοσφαιριστών, για όλο και μεγαλύτερη ενασχόληση με το αντικείμενο. Στο σχολείο ήμουν ο «ρεπόρτερ» της κάθε αθλητικής δραστηριότητας. Αυτός που ρωτούσαν οι συμμαθητές για τους πόντους τους στο Μπάσκετ ή στο Βόλεϊ, για τις αποκρούσεις ή τα σουτ τους στο ποδόσφαιρο. Εν τέλει αποφάσισα να ακολουθήσω αυτόν τον δρόμο».

Πώς είναι μια τυπική μέρα ενός αθλητικού δημοσιογράφου; Ποιο είναι το
πιο απαιτητικό πράγμα στον χώρο αυτό;

«Στο δρόμο, στο γραφείο, στο τηλέφωνο. Κάτι απ’ όλα αυτά πρέπει σίγουρα να περιλαμβάνεται στην ατζέντα ενός αθλητικού συντάκτη και δημοσιογράφου γενικότερα. Δυστυχώς, πλέον, το διαδίκτυο «κλέβει» μερικές από αυτές τις χαρές, εντούτοις θα έπρεπε να αποτελούν τη βάση της καθημερινότητας. Όπου «καθημερινότητα», ακόμα και να μην υπάρχει η δουλειά, με την κλασική έννοια, θα χρειαστεί να εμπλουτίσει τις γνώσεις του. Δηλαδή να διαβάσει, να διαβάσει, να διαβάσει. Είτε πάνω στο αντικείμενό του, είτε κάτι για τη βελτίωση της γλώσσας, είτε οτιδήποτε φανεί χρήσιμο στην εξειδίκευσή του.
Απαιτητικό είναι το ωράριο, απαιτητική είναι η κριτική που δέχεσαι από τον αναγνώστη-τηλεθεατή, απαραίτητες επίσης είναι οι αντοχές για ν’ αντέξεις τον ανταγωνισμό».

Στην μέχρι σήμερα πορεία σας στον χώρο, θα μπορούσατε να κατονομάσετε μια ξεχωριστή για εσάς εμπειρία;

«Πολλές. Χωρίς να υπάρχει συγκεκριμένη σειρά:
– 1η φορά σε γερμανικό γήπεδο για ρεπορτάζ ή μετάδοση το 2012 στο Ολυμπιακό Στάδιο του Βερολίνου, τελικός Κυπέλλου Γερμανίας, Ντόρτμουντ – Μπάγερν
– Ρεπορτάζ αγωνιστικού χώρου στο Ολυμπιακός – Μπάγερν, την 1η χρονιά που πήρε η CosmoteTV το Champions League, με δηλώσεις από Πεπ Γκουαρδιόλα
– Η μετάδοση του Μπάγερν – Βόλφσμπουργκ 5-1 το 2015, με τα 5 γκολ σε 9 λεπτά του Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι
– Η μετάδοση του Άρης – Μόλντε στα προκριματικά του Europa League, το καλοκαίρι του 2019, και τον όλο αντίκτυπο που είχε αυτό το παιχνίδι».

Γιατί θα συμβουλεύατε ένα νέο να γίνει δημοσιογράφος και γιατί όχι;

«Για να ζήσει ξεχωριστές εμπειρίες από τον αθλητικό χώρο και να είναι καθημερινά δημιουργικός.
Αν θα ήθελε κάποιος/α να ασχοληθεί με τη δημοσιογραφία, θα τον/την προέτρεπα να είναι εξειδικευμένος/η με ένα σπορ, ώστε ο χώρος μας συνεχώς να βελτιώνεται και να μη μένει στάσιμος».

Υπήρξαν φορές που ο χώρος των ΜΜΕ σας απογοήτευσε;

«Φυσικά. Όσοι είναι φιλόδοξοι, πάντα αναζητούν το κάτι παραπάνω, κάτι καλύτερο από το υπάρχον ή στο ίδιο ΜΜΕ να εξελιχθείς κ να φτάσεις πιο μακριά. Αυτό μερικές φορές δεν συμβαίνει, υπάρχει μια στασιμότητα.
Πάμπολλες οι φορές επίσης που βλέπεις συναδέλφους να «ανεβαίνουν» λόγω γνωριμιών, χωρίς να το αξίζουν. Ότι ισχύει δηλαδή σε κάθε επάγγελμα. Πορεύεσαι, συνεχίζεις, δίνεις το 100% και ελπίζεις αυτό να είναι αρκετό ή να το αντιλαμβάνονται αυτοί που πρέπει».

Τι ομάδα υποστηρίζεις και τι ρόλο παίζει στη δουλειά σου; Είναι καλό να ξέρει ο κόσμο τι ομάδα υποστηρίζει ο δημοσιογράφος;

«Έχω μεγαλώσει στη Γερμανία και γιαυτό από τα 8 μου χρόνια έχω από κοντά την Άιντραχτ Φρανκφούρτης.
Λόγω καταγωγής επίσης του πατέρα μου, υποστηρίζω τον Άρη στην Ελλάδα.
Υποθέτω ότι στα ελληνικά δρώμενα δεν είναι καλό να γνωρίζει ο καθένας τι ομάδα είσαι. Θεωρείσαι σχεδόν δακτυλοδεικτουμενος. Εγώ έχω άλλη νοοτροπία. Μεγάλωσα διαφορετικά. Επίσης το αντικείμενο μου είναι κατά βάση η Bundesliga και έτσι δεν αντιμετωπίζω κάποιο πρόβλημα με την ομάδα που υποστηρίζω. Δεν ξέρω τι συμβαίνει. Ή δεν με πιστεύουν ότι ασχολούμαι με το ελληνικό ποδόσφαιρο ή σου λέει «Άιντραχτ κ Άρης, ο τύπος είναι περίπτωση»».

Ποιο παιχνιδι του δεν θα ξεχάσετε ποτε;

«Το πρώτο μου ματς στου Χαρίλαου, Άρης – Χαποελ Μπερ Σεβα, δεκαετία του ’90.
Το Άρης – Μολντε ως περιγραφή».

Σχετικά με τον αποκλεισμό του ΑΡΗ από την ΑΕΚ στα ημιτελικά του Κυπέλλου;

«Χάθηκε «χρυσή» ευκαιρία για τον Άρη να προκριθεί. Το σκορ του πρώτου αγώνα δεν ήταν απαγορευτικό. Αρκούσε το 1-0 για να σφραγίσει το εισιτήριο για τον τελικό. Πέρασαν αρκετά χρόνια από τότε που συμμετείχε σ’ αυτόν και οι συγκυρίες ήταν ιδανικές. Με τον «αέρα» του 2-2 από το πρωτάθλημα στο ΟΑΚΑ κόντρα στον ίδιο αντίπαλο, με την ώθηση του κόσμου την προηγούμενη ημέρα στην προπόνηση, με όλους και όλα να «οδηγούνται» στο συγκεκριμένο παιχνίδι.
Από τη στιγμή που απώλεσε τις ευκαιρίες της η ΑΕΚ στο πρώτο ημίχρονο (κυρίως αυτή του Ολιβέιρα), σαν να ήταν γραφτό να το «πάρει» το ματς. Ο Ένινγκ τις μυρίζεται τέτοιες στιγμές. Και έτσι έγινε. Με το 1-0 του Μαντσίνι και αφού είχε στη συνέχεια Κουέστα και τύχη με το μέρος της, ήρθε και το 2-0 του Ντιγκινί.
Δεν υπήρχε ιδανικότερο χρονικό σημείο για να «καθαρίσει» το ματς. Κι’ όμως, μάλλον αυτό το γκολ λειτούργησε ως εμπόδιο, αντί να τον ωθήσει στον τελικό στα υπόλοιπα 1-2 λεπτά του παιχνιδιού. Εκεί θέλει και λίγο βρώμικο παιχνίδι, τις κλασικές καθυστερήσεις, το αντιποδόσφαιρο, απλά για να κρατήσεις το αποτέλεσμα. Το έχουν πράξει όλες οι ομάδες του κόσμου, ακόμα και για να κατακτήσουν Παγκόσμιο Κύπελλο, EURO, Champions League. Δεν θα θυμάται κανείς με ποιον τρόπο ήρθε η πρόκριση, αλλά όλοι θυμούνται πλέον πως έγινε το 2-1 και εν συνεχεία ήρθε ο αποκλεισμός.
Ήταν μία ακόμα ευκαιρία για τον Άρη, ώστε ν’ ανέβει ένα επιπλέον σκαλοπάτι στην εκτίμηση του ποδοσφαιρικού λαού της χώρας και να χαρίσει ξανά μοναδικές στιγμές στον κόσμο του. Αλλά όπως και με τη Μόλντε, έτσι και τώρα φάνηκε σαν να λείπει κάτι στο ρόστερ, στη διαχείριση, στη νοοτροπία. Δυναμώνουν, όμως, τέτοιοι αποκλεισμοί. Σε κάνουν πιο ομάδα. Δεν είναι ευχάριστοι, αλλά όλο και κάτι αποκομίζεις».