Θετικά φαίνεται να υποδέχτηκε το κινηματογραφικό κοινό τη μεταφορά της “Φόνισσας” του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, με την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Αυτό αποδεικνύει άλλωστε και ο αριθμός των εισητηριών, των φίλων του κινηματογράφου που έσπευσαν τις 6 πρώτες μέρες μετά την πρεμιέρα της για να την δούν.
Και για όσους δεν έχετε διαβάσει το βιβλίο ή δεν έχετε ακόμα δει την ταινία, λίγα λόγια για την υπόθεση:
Σε ένα δυστοπικό νησί της Ελλάδας γύρω στο 1900, η Χαδούλα, χήρα Ιωάννου Φράγκου, γνωστή και ως Φραγκογιαννού, είναι μια γυναίκα που έχει μάθει να επιβιώνει στην ανδροκρατούμενη, πατριαρχική κοινωνία, υπηρετώντας αυτό που της έμαθε η μητέρα της –διαιωνίζοντας με αυτό τον τρόπο την υποτίμηση και την κατώτερη μοίρα της γυναίκας.
Όμως, η Χαδούλα επαναστατεί μέσα της και αυτό δεν θα αργήσει να την οδηγήσει στο έγκλημα. Τα μικρά κορίτσια του νησιού γίνονται θύματα του ξεσπάσματός της. Αφαιρώντας τους τη ζωή, η ίδια νιώθει ότι τα απαλλάσσει από το κοινωνικό φορτίο, που η ύπαρξή τους επιφέρει.
Όταν οι πράξεις της τη φέρνουν αντιμέτωπη με τον νόμο, εγκαταλείπει το σπίτι της και βρίσκει καταφύγιο στη φύση. Όσο και αν η ηθική της τής υπαγορεύει ότι έπραξε σωστά, στην πραγματικότητα το χρόνιο τραύμα της την ακολουθεί παντού. Αναπόφευκτα, το τέλος έρχεται σαν λύτρωση.
Όταν ο Παπαδιαμάντης πρωτοδημοσίευσε τη νουβέλα του, προκάλεσε μεγάλες αντιδράσεις, καθώς αποκαθήλωσε την εικόνα της μητρότητας και έβαλε φωτιά στα θεμέλια μιας κοινωνίας κομμένης και ραμμένης στα μέτρα των ανδρών.
Με βασικό της άξονα την πρωτοποριακή θέση του μεγάλου Έλληνα λογοτέχνη σχετικά με τη θέση της γυναίκας, τη χειραφέτησή της αλλά και την ηθική διαπραγμάτευση ενός στυγερού εγκλήματος, που μπορεί μεν να εκτελεί η Φραγκογιαννού, αλλά έχει τις ρίζες της σε παγιωμένες αντιλήψεις , η διακεκριμένη σκηνογράφος και ενδυματολόγος Εύα Νάθενα στο σκηνοθετικό της ντεμπούτο αντιμετωπίζει αυτή την αστυνομική υπόθεση ως μία αρχαία τραγωδία.
Ένας χορός γυναικών περιβάλλει τη Φραγκογιαννού, που ενάντια στο σύστημα και με μόνο σύμμαχό της τη φύση, αναζητά τη δικαιοσύνη και τη λύτρωση μέσα από μία στυγερή, καταδικαστέα πράξη. Παράλληλα, το φάντασμα της μητέρας της ,που την ταλαιπωρεί και τη στοιχειώνει σε κάθε της βήμα, αποτελεί μία ευφυής παρέμβαση στο αρχικό κείμενο- το σενάριο υπογράφει η Κατερίνα Μπέη- που υπογραμμίζει με εφιαλτικό τρόπο το πώς τελικά η πατριαρχία εμποτίζει ακόμη και το γυναικείο φύλο.
Σε ένα τοπίο γεμάτο πέτρα και εκτυφλωτικό φως λοιπόν, η Φραγκογιαννού, που ερμηνεύει εξαιρετικά Καρυοφυλλιά Καραμπέτη σε έναν ακόμη σημαντικό κινηματογραφικό της ρόλο, γίνεται ένα σύμβολο επανάστασης και απελπισίας απέναντι σε μία κοινωνία, που έχει καταδικάσει σε θάνατο πνευματικά όλες τις γυναίκες, πολύ πριν εκείνη καταφύγει στο έγκλημα.
Ραντεβού στις κινηματογραφικές αίθουσες λοιπόν!
