Βρίσκεται στο χώρο της δημοσιογραφίας εδώ και 30 χρόνια. Έχει ακολουθήσει μία απίστευτη πορεία, με εφημερίδες τηλεόραση και ραδιόφωνο να συνοδεύουν την καριέρα του!
Πλέον ανήκει στο.. «ρόστερ» της Cosmote TV στην οποία, όπως λέει, έχει φθάσει στο σημείο που θέλει, μέσα από ένα ομαδικό πνεύμα, νοιώθοντας σαν ένα γρανάζι ακριβής μηχανής!
Ο γνωστός αθλητικογράφος Μιχάλης Μελισσίδης σε μία αποκαλυπτική συνέντευξη, τα είπε.. όλα στο MediaDay!
Πως επέλεξες να ακολουθήσεις τον δρόμο της αθλητικής δημοσιογραφίας;
«Είχα τρέλα με το γραπτό λόγο, όπως και με τις εφημερίδες. Άλλωστε κάποιοι άλλοι έγραφαν για μένα όταν έπαιζα ποδόσφαιρο κι έτσι αποφάσισα να περάσω στην άλλη πλευρά!. Η αλήθεια ειναι ότι ξεφυλλίζοντας τις εφημερίδες κατάλαβα την δίψα του αθλητή να δει αποτυπωμένη την προσπάθεια του , τον αγώνα του γιατί όχι την κριτική..Ήδη είχα ακολουθήσει αρκετά μονοπάτια του αθλητισμού με στίβο, κωπηλασία, ποδόσφαιρο, ποδηλασία, ιστιοπλοΐα, τένις…Ένοιωθα τον αθλητή αλλά ταυτόχρονα και τον δημοσιογράφο..Αυτός ο συνδυασμός της προσπάθειες ομαδικης ή κυρίως, ατομικής, με την δυνατότητα που έχει ο δημοσιογράφος να μπαίνει σε λεπτομέρειες για να καλύψει το γεγονός, με συνεπείρε και είχε αποτέλεσμα να πάρω θάρρος και να χτυπήσω την πόρτα του αρχισυντάκτη της εφημερίδας «ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ» Σταύρου Ρεπανά . Ήταν τέλη της δεκαετίας του ’80…Μπορεί να έπαιζα μπάλα 10 χρόνια και να έκανα στίβο άλλα 3 -ήμουν στιπλίστας- αλλάξει τα δύο αθλήματα ήταν σημαντικά επανδρωμένα.. Έτσι πήρα την 3η επιλογή που είχα κατά νου και ήταν πιο εξειδικευμένη. Εκείνο το καιρό είχα ασχοληθεί παρά πολύ με την ιστιοπλοΐα ( λόγω των αγώνων του Κυπέλλου Βορείου Αιγαίου στο Πόρτο Καρράς) αλλά και με την κωπηλασία ( πέρασα σαν κωπηλάτης από τον ΝΑΟΚΘ ένα φεγγάρι) όπου δεν έχανα αγώνα για αγωνα από την Καστοριά μέχρι τα Γιάννινα . Έτσι μου δόθηκε η ταυτότητα του Ρεπόρτερ στα ναυταθλητικά δρώμενα ,ανεξάρτητα αν αργότερα άνοιξα την ομπρέλα και για άλλα 20 ολυμπιακά αθλήματα λόγω ενασχόλησης μου με την τηλεόραση».
Πώς είναι μια τυπική μέρα ενός αθλητικού δημοσιογράφου; Ποιο είναι το πιο απαιτητικό πράγμα στον χώρο αυτό;
«Τις χωρίζω πλέον σε 2 τυπικές μέρες, όπως το λες…αν και το «τυπικη» δεν ταιριάζει σε ρεπόρτερ αφού η κάθε μέρα είναι διαφορετική και πλούσια σε θεματολογία. Στην προ ίντερνετ εποχή και κυρίως κινητού εποχή, έπρεπε απαραίτητα να βρίσκεσαι στο σημείο του γεγονότος, να μιλήσεις face to face με τους πρωταγωνιστές, να δεις κατ’ ιδίαν μήπως και σου ξεφύγει κάτι.. Στην εποχή της ηλεκτρονικής δημοσιογραφίας πολλά πράγματα γίνονται εξ αποστάσεως…με 2-3 τηλεφωνήματα. Προσωπικά πιστεύω ότι στη 2η περίπτωση κερδίζεις χρόνο αλλά παράλληλα αφαιρείς ένα κομμάτι της πραγματικότητας.
Πάντως και οι 2 περιπτώσεις έχουν κοινό παρανομαστή. Είναι η προετοιμασία , το πλανο που γίνεται την προηγούμενη μέρα.
Το απαιτητικό κομμάτι προέρχεται από τον κόσμο που σε διαβάζει ή σε ακούει ή σε βλέπει, θέλει να μάθει το κάτι παραπάνω, εκεί όπου αυτός παρακολουθεί εκ του μακρόθεν ή καθόλου.Τι θα ήθελε να ρωτήσει; Αυτό πρέπει να το κάνεις εσύ γι αυτόν. Όχι τι θα ήθελε να δεί ή να διαβάσει , αλλά να του περιγράψεις αυτό που βλέπεις εσύ..
Όσο ειπεσέρχεσαι σε κριτική του γεγονότος, τόσο να είσαι έτοιμος να αποδεχτείς την κριτική για σένα».
Υπάρχει κάποιος άνθρωπος που θαυμάζεις πολύ και γιατί;
«Αρκετοί είναι αυτοί που έχουν κεντρίσει το ενδιαφέρον μου και είναι άξιοι θαυμασμού. Δεν θα ήθελα να μείνω σε ονόματα, αλλά το γιατί τους παρακολουθώ μπορώ να σου το πω.
Είναι αυτοί που τους συνέβησαν διάφορα στο δρόμο τους, έπεσαν, αλλά κατάφεραν να σηκωθούν και να συνεχίσουν. Είναι αυτοί που δουλεύουν καθημερινά κρατώντας ενεργό τον εαυτό τους και χρήσιμο στη κοινωνία μέσω της παραγωγής του έργου τους. Είναι αυτοί που σαν δημόσια πρόσωπα είναι πρότυπα γι αυτούς που ακολουθούν. Ακόμη κι αυτοί που μέσα από μια ατυχία στη ζωή τους ή λαθος επιλογή έχουν καταφέρει να το ξεπεράσουν και να κτισουν- μερικές φορές από την αρχη- το πιστεύω τους.
Βλέπεις, δεν είναι απαραίτητο να μας συναρπάζει κάποιος με κάτι που έχει πετύχει και που μπορεί να είναι εφήμερο…εδώ έχω πολλά ονόματα να σου πω…Μπορεί όμως να είναι ο διπλανός μας μικρός ήρωας και να μην το ξέρουμε».
Τα τελευταία χρόνια ανήκεις στο δυναμικό της CosmoteTV. Είσαι ευχαριστημένος από τη συνεργασία σας;
«Δεν θα μπορούσα να μην είμαι…αλλά ξέρεις κάτι; Πιο πολύ εγώ είμαι απαιτητικός από τον εαυτό μου κι όχι το κανάλι από μένα. Το αθλητικό τμήμα, η ομάδα μας, βασίζεται σ’ ένα υψηλό project και ακολουθεί αυτά τα στάνταρ. Το προϊόν άλλωστε είναι ποιοτικά υψηλό, άρα και οι απαιτήσεις επικοινωνιακά πρέπει να το συνοδεύουν. Υπάρχει η διάθεση- εμπρακτη- για παραγωγές που ακολουθούν την ούτως ή άλλως υψηλή τεχνολογία του κολοσσού. Προσωπικά δεν μου αναλογεί το «ανταποκριτης» στη Θεσσαλονίκη- δεν άκουσα κάποιον να με προσφωνεί ετσι- ή όποιον άλλο τίτλο παραπέμπει σε κάτι μακρινό, αλλά κι εγώ επιδιώκω με προτάσεις, συνεντεύξεις ή ρεπορτάζ, να μειώνω την απόσταση με την Αθήνα και να αυξάνω την παραγωγή προς όφελος ενός συνόλου του οποίου ειμαι μέλος του».
Αν πρότεινες μια νέα εκπομπή στο κανάλι, τι θεματολογίας θα ήταν;
«Μου αρέσουν τα ελεύθερα θέματα αλλά και οι αλλαγές θεματολογίας πριν κουράσει η προηγούμενη. Το είχα κάνει κάποτε με επιτυχία ( θέλω να πιστεύω ) στην ΕΡΤ3, Όταν στο » ΣΠΟΡ στο 3″ με τον Γιώργο Τραπεζανίδη, είχα ένα μισάωρο ένθετο σε φακέλους όπως ο ρατσισμός, το ντόπινγκ, ομάδες Κ-19 κλπ.
Έχω κάνει προτάσεις για κάτι ανάλογο φέτος όπως το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο, ακαδημιες ομάδων, μορφές Ολυμπιακών Αγώνων…..Είναι κάτι που μ ‘ενδιαφέρει, μου αρέσει και μπορώ να υλοποιήσω ανεξάρτητα αν το βαπτίζεις εκπομπή ή κάτι άλλο».
Ποιο είναι το περίεργο που σου έχει συμβεί εν ώρα δουλειάς;
Σε μια διαδρομή 30 χρόνων δημοσιογραφίας, κυρίως τηλεόρασης, συμβαίνουν αρκετά στον καθένα μας. Από χιουμοριστικά έως οδυνηρά!.
Θυμάμαι δυό-τρία που δεν χρειάζεται κάποιος να μου υπενθυμίσει για να τα θυμηθώ…
Ταξίδευα με το ΙΧ μου για Ορεστιάδα, για να περιγράψω live για την ΕΡΤ3 παιχνίδι βόλεϊ (διεθνής αγώνας). Στην Κομοτηνή, μεσημεράκι, είχα ένα φοβερό ατύχημα. Κατέληξα στο νοσοκομείο συνοδεία ομάδας «Ζ» και με μια σακούλα όπου μέσα υπήρχαν κασέτες, κάμερα και διάφορα προσωπικά είδη. Από το πουκάμισο είχε μείνει μόνο ο …γιακάς!. Φόρεσα το σακάκι για να καλύψω κάποια ράματα στη πλάτη -κι όχι μονο-, έβαλα υπογραφή γιατί μόνο έτσι θα μ’ άφηναν να φύγω, η αστυνομία επιλήφθηκε του συμβάντος, όπως και για το μισοδιαλυμένο ΙΧ να πάει κάπου για ασφάλεια, κάλεσα ταξί και έφθασα Ορεστιάδα 45′ πριν αρχίσει το παιχνίδι. Ουδείς κατάλαβε κάτι….Έκανα την περιγραφή, πήγα στο ξενοδοχείο και…κατέρρευσα!! Ο Πολ Πεταλωτής φίλος και έφορος της ακριτικής ομάδας πήρε τηλ.στο δωμάτιο, γιατί αργούσα να κατέβω…Να μην τα πολυλογώ κατέληξα σε άλλο νοσοκομείο, ενημέρωσα το κανάλι και το σπίτι. Την επομένη ήρθε ο συνάδελφος Γιάννης Δέλκος , με τη σύζυγό μου και κατέληξα σε κλινική στη Θεσσαλονίκη όπου και έμεινα για 10 μέρες.Ο τότε προϊστάμενος της ΕΡΤ3 Κυριάκος Θωμαίδης είπε πως αυτό έπρεπε να γίνει γνωστό και μάλιστα να με τιμήσει ο ΠΣΑΤ! Πήρα βραβείο…αλλά λίγα χρόνια αργότερα, για άλλο θέμα!!(γέλια).
Ένα δεύτερο που έγινε και viral…Περιέγραφα αγώνα , φιλικό του ΠΑΟΚ, νομίζω Αυστρία, για λογαριασμό του τότε CONN-X TV. Υπαίθρια..τραπεζάκι και μια καρέκλα σ’ ενα καταπράσινο ανάχωμα εν μέσω θεατών. Αλλά και εν μέσω ησυχίας! Οπότε γίνεται αντιληπτό το πόσο πέρασε μέσα στο μικρόφωνο η φωνή ενός οπαδού του ΠΑΟΚ- μετά έμαθα ότι είχε έρθει από την Γερμανια- ο οποίος θεώρησε καλή στιγμή να ρίξει ένα σύνθημα υβριστικού περιεχομένου για… άλλη ομάδα!!! Του είπα μία , του είπα δύο πάλι δεν καταλάβαινε, έφυγε τραγουδώντας..κι όλα αυτά έγιναν viral…Άλλο να το περιγράφω κι άλλο να το ακούς».
Το αξέχαστο αθλητικό γεγονός που έχεις καλύψει;
Οι Ο. Α. του 2004.
Ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία που δεν αφορούσε έναν αγώνα, μια περιγραφή, κάτι συγκεκριμένο, αλλά ήταν ένα περίπλοκο θέμα για το οποίο όμως ήμουν καλά προετοιμασμένος και γι αυτόν ακριβώς τον λόγο ήμουν ευχαριστημένος.
Είχα 8 μήνες στην Αθήνα, άφησα την Ερτ3, εντάχθηκα στο δυναμικό της ΕΤ1, ήμουν στην διεύθυνση INFO των Ο.Α.( ομάδα του Βασίλη Σκουντή) στον Αγ. Κοσμά σε θέματα ιστιοπλοίας και ταυτόχρονα στην περιγραφή των ιστιοπλοικων αγώνων μαζί με τον Βασίλη Μπακόπουλο. Παράλληλα κάθε μέρα στις 6 το πρωί έπρεπε να βρίσκομαι στο IBC (International Broadcasting Center), εκεί όπου ειναι σήμερα το εμπορικό κέντρο Golden Hall, για συνδέσεις live με την πρωινή εκπομπή της Ερτ3 αφιερωμένη στους Ο.Α.
Οπότε όλη η μέρα….και πολλές ώρες της νύχτας, ήταν αφιερωμένη σ’ ένα κυνηγητό με τον χρόνο για την ενημέρωση….και για το οποίο δεν έχω παράπονο. Η πολλαπλή μου ιδιότητα μου έδωσε την ευκαιρία να παρακολουθήσω τις «δίκες» της ιστιοπλοίας( επιτροπή ενστάσεων), να πάρω συνεντεύξεις από κορυφαίες προσωπικότητες( όχι μόνο του αθλητισμού) , να περιγράψω ιστιοπλοία( είχα εντρυφήσει στο άθλημα πολλά χρόνια πριν και φυσικά ήμουν παρών στις προολυμπιακές ρεγκάτες του 2002 και 2003), άθλημα που λίγοι κατέχουν στις λεπτομέρειες του δημοσιογραφικά- άλλωστε γι αυτό προτιμήθηκα-, να είμαστε on line με οτιδήποτε ειδησεογραφικό συνέβαινε στις εγκαταστάσεις και φιλτράρονταν από την ειδική ομάδα του Γκουίντο Τσιόφι(δεν ζει πιά) της οποίας επίσης ήμουν μέλος…
Η συνέχεια είχε και παραολυμπιακούς….
Ήταν ένα 8μηνο όπου έζησα πραγματικά σε πολλές διαστάσεις την δημοσιογραφία μέσα από το κορυφαίο γεγονός του πλανήτη.
Τι ομάδα υποστηρίζεις και τι ρόλο παίζει στη δουλειά σου; Είναι καλό να ξέρει ο κόσμο τι ομάδα υποστηρίζει ο δημοσιογράφος;
«Είτε σου πω ότι υποστηρίζω την τάδε ομάδα, είτε καμμία, είτε ότι το θέμα δεν με ενδιαφέρει, είναι «ένα και το αυτο».! Με άλλα λόγια ο οπαδός που σε βλέπει στην TV, έχει ήδη άποψη για σένα και ότι κι αν του πεις δεν αλλάζει άποψη. Έχεις ετικέτα στη συνείδησή του!. Πιστεύω αν λες τα πράγματα με το όνομά τους, συν τω χρόνω, συνειδητά αποκτάς την ταυτότητα δημοσιογράφου που γνωρίζει και που γνωρίζει να φιλτράρει αυτά που λέει. Αυτό προσπαθώ να κάνω όποιες συμπάθειες κι αν έχω σε ομάδες. Απλά με την απάντηση ικανοποιείται έτσι μια περιέργεια στη φίλαθλη γνώμη, αλλά μετά αυτά που πρεσβεύεις κερδίζουν και πάλι έδαφος».
Γενικότερα, πιστεύεις ότι ένας αθλητικός δημοσιογράφος, πρέπει να αποκαλύπτει τα οπαδικά του αισθήματα προς το φίλαθλο κοινό που απευθύνεται; Σε τι βαθμό θεωρείτε ότι επηρεάζει την κρίση του Έλληνα φιλάθλου;
«Δεν είναι κακό κάποιος να λέει αυτό που αισθάνεται…Αλλοίμονο.. Δηλαδή υπάρχει κάποιος που να μην αισθάνεται κάποια έλξη, κάποια συμπάθεια, για μια ή ακόμη και δύο ομάδες? Ή να το προχωρήσω: κάποιος να επιλέγει διαφορετικές ομάδες επιλέγοντας διαφορετικά αθλήματα?..Αυτό είναι πιο κοντά στη φίλαθλη ιδιότητά σου. Η «οπαδικη» ταυτότητα είναι διαφορετικη και σε μια άλλη διάσταση δεν θα έπρεπε να συνδυάζεται με τη δημοσιογραφία. Εν αρχή οι ανάγκες του Μέσου που εργάζεσαι και μετά η συμπάθεια προς συγκεκριμένη ομάδα, κάνουν το δίδυμο της ετικέτας που είσαι υποχρεωμένος να έχεις. Και όχι μόνο. Γιατί αυτό πρέπει να αποτυπώνεται σε κάθε μορφή. Σε γραπτό ή προφορικό λόγο, στην άντληση ειδήσεων, ακόμη και απαντήσεων σ ένα «μπλοκ» που βρίσκεται απέναντι.
Φυσικά και επηρεάζει την κρίση του Έλληνα οπαδού…Αν με ρωτούσες την περίπτωση που η αποκάλυψη της ΟΠΑΔΙΚΗΣ προτίμησης επηρεάζει την κρίση του Έλληνα ΟΠΑΔΟΥ, η απάντηση είναι «ναι». Ένας οπαδός πρέπει να καλυφθεί πλήρως, πρώτα για τον εγωισμό του, μετά να έχει πληροφόρηση για την ομάδα του , μετά να ασκήσει κριτική και μετά να ανοίξει διάλογο με τους αθλητικούς δημοσιογράφους που έχουν εκφρασθεί, ταυτιστεί, ρητά και συνειδητά με την ομάδα τους.
Στην ελληνική κοινωνία ιδιαίτερα στην κοινωνία του ποδοσφαίρου, ειδικά τα τελευταία χρόνια, έχουν εμφανισθεί στοιχεία απογοήτευσης, εκνευρισμού, βίας, μηδενισμού, ακόμη και παραλόγου, αφήνοντας πολύ πίσω το χιούμορ, την ευχαρίστηση, την ψυχαγωγία τον αυθορμητισμό .
Ευτυχώς όμως η ερώτησή σου έλεγε για την κρίση του Έλληνα ΦΙΛΑΘΛΟΥ και δεν χρειάστηκαν όλα τα παραπάνω (γέλια)…
Εδώ δεν χρειάζονται πολλά-πολλά…Ή γυρίζει κανάλι ή κάνει κάτι άλλο για να εκτονωθεί ή κλείνει τη φωνή!!( γέλια…)
Που ο λόγος για κριση; Για να κρίνεις τα λεγόμενα κάποιου πρέπει πρώτα να τον ακούσεις. Έχουμε φθάσει στο σημείο πρώτα να αναζητούμε την οπαδική ταυτότητα του δημοσιογραφου και μετά να ενδιαφερόμαστε αν τον ακούσουμε η όχι!»
Συνθήκες εργασίας σε ελληνικά γήπεδα;
«Την διαφορά την καταλαβαίνεις όταν γνωρίζεις συνθήκες εργασίας εξωτερικού. Σε μια από τις τελευταίες μεταδόσεις μου σταμάτησα την περιγραφή για 2-3′ γιατί μαζί με τον οπερατερ κυνηγούσαμε σφήκες!! Είχαν ξετρυπώσει μέσα από το μπουθ(επιεικής έκφραση).
Έχουν περιπέτεια οι συνθήκες στα ελληνικα γήπεδα παρά το γεγονός ότι ο ΠΣΑΤ αρκετές φορές αναμοχλεύει το θέμα.
Νομίζω ότι απουσιάζει πρώτιστα η θέληση να αλλάξουμε μερικά πράγματα, μετά η σκέψη, ο τρόπος δηλαδή του ποιά πράγματα πρέπει να αλλάξουμε και μετά έρχεται το κονδύλι, οι πόροι δηλαδή για την κατασκευή τους.
Οι μεγάλες ομάδες τα διαθέτουν όλα αυτά αν και η ανάγκη πιστεύω της έξωθεν καλής μαρτυρίας ( ΟΥΕΦΑ) τις έκανε να υλοποιήσουν. Για όλες τις άλλες η διαχείριση σκοντάφτει στην κοντοφθαλμία ίσως και στη…παιδεία!!
Και φυσικά δεν είναι μόνο το ποδόσφαιρο…Γυμναστήρια, πισίνες, όμιλοι δεν έχουν φροντίσει για μια τυπική αίθουσα εργασίας….Κάτι που να λέει ότι εδώ είναι χώρος για τον Τύπο.. Και να φανταστείς ότι γίνεται αγώνας από τους ίδιους διοικούντες να σε φέρουν στο γήπεδο για να καλύψεις την εκδήλωση, αλλά όταν πας εκεί νοιώθεις…ακάλυπτος!!
Τα εγκαταλειμμένα γήπεδα, όπου ο χρόνος μόνο το τσιμέντο δεν φθείρει φανερώνουν και την προοπτική μας….το πώς σκεπτόμαστε…Μόλις πριν λίγα χρόνια φτιάχναμε γυμναστήρια και μετά τα εγκαίνια τρέχαμε με κομπρεσέρ να ανοίξουμε θέσεις για τον Τύπο».
Ποιο είναι το δημοσιογραφικό σου όνειρο;
«Να είμαι γερός και να συνεχίσω να καλύπτω αθλητικά γεγονότα. Να συνεχίσω να βγάζω την προσπάθεια του αθλητή, να αφουγκράζομαι την εσωτερική, την κρυφή πλευρά του….Ίσως και 1-2 βιβλία….παρά τις παροτρύνσεις παραμένω διστακτικός ακόμη σ’ αυτό.
Τελευταία με αφορμή την τάση του κόσμου να αθληθεί, να βηματίσει , να τρέξει, εν μέσω covid 19, έπεσε μια ιδέα για το site του Μαραθωνίου Μ. Αλέξανδρος ( εμπλεκομαι με τη διοργάνωση) και σκοπεύω να επεκτείνω τα video και τα κειμενάκια, εκτός από τους αθλητες- πρωταθλητές και στους χιλιάδες δρομείς, μπαίνοντας κι εγώ μεσα στο πλήθος και ανεβάζοντας την ξεχωριστή ιστορία του καθένα. Αυτές οι μικρές ιστορίες των 300-400 λέξεων είναι οι ιστορίες της κοινωνίας μας».
